ไม่เกี่ยว

นิทานเรื่องไม่เกี่ยว
โดย อาจารย์ พิษณุ อรรฆภิญญ์
หนูตัวหนึ่งแอบมองลอดรอยแตกของกำแพงเพื่อดูว่า ชาวนากับภรรยาของเขาแกะห่ออะไร “จะเป็นอาหารอะไรหนอ” เจ้าหนูสงสัย แล้วมันแทบล้มทั้งยืน เมื่อรู้ว่าสิ่งนั้นคือ ‘กับดักหนู’ มันจึงวิ่งหัวซุกหัวซุนไปที่ทุ่งนาแล้วส่งเสียงร้องเตือน“มีกับดักหนูอยู่ในบ้าน!”
แม่ไก่ร้องกุ๊กๆ และคุ้ยเขี่ยไปมามันผงกหัวขึ้นและพูดว่า “คุณหนูนี่คงเป็นเรื่องเศร้าสำหรับเธอ แต่มันไม่เกี่ยวอะไรกับฉันหรอกนะ อย่ากวนใจกันเลย”เจ้าหนูวิ่งไปบอกกับหมูว่า “มีกับดักหนูอยู่ในบ้าน!” หมูเห็นใจ แต่ก็พูดว่า “ฉันขอโทษนะคุณหนู แต่ฉันคงทำได้แค่อธิษฐานเท่านั้น ไม่ต้องห่วงฉันจะอธิษฐานให้เธอด้วย” เจ้าหนูวิ่งไปหาวัว และพูดว่า“มีกับดักหนูอยู่ในบ้าน! มีกับดักหนูอยู่ในบ้าน!”
วัวตอบว่า “โธ่! คุณหนู ฉันก็เสียใจด้วยนะ แต่มันไม่เห็นเกี่ยวอะไรกับฉันนี่”
เจ้าหนูจึงกลับเข้าบ้านนอนลงและเศร้าใจเหลือเกินที่จะต้องเผชิญหน้ากับดักหนูเพียงลำพัง กลางดึกคืนนั้น มีเสียงดังก้องไปทั้งบ้าน ฟังเหมือนเสียงกับดักหนูได้จับเหยื่อของมันแล้ว ภรรยาของชาวนารีบรุดไปดูว่าอะไรที่ถูกจับ ในความมืดนั้น เธอไม่เห็นว่า มีงูพิษถูกกับดักนั้นหนีบหางเอาไว้ งูกัดภรรยาของชาวนา เขาจึงรีบนำเธอส่งโรงพยาบาล ตอนกลับบ้านเธอยังมีไข้สูงอยู่ ใครๆก็รู้ว่าต้องพยาบาลคนป่วยด้วยซุปไก่
ดังนั้นชาวนาจึงหยิบขวานเดินไปที่ทุ่งฆ่าไก่แล้วหิ้วกลับมาบ้านเพื่อทำซุป แต่อาการป่วยของภรรยาก็ยังไม่ดีขึ้น เพื่อนฝูงและญาติต่างมาเยี่ยมดูใจ ชาวนาจึงฆ่าหมูเพื่อทำอาหารเลี้ยงพวกเขา ภรรยาของชาวนาก็ยังไม่หาย ในที่สุดเธอก็เสียชีวิตลง ผู้คนมากมายต่างมางานศพของเธอ ชาวนาจึงฆ่าวัวเพื่อให้ได้เนื้อมากพอมาเลี้ยงแขก
เจ้าหนูมองลอดรอยแตกของกำแพงด้วยความเสียใจสุดแสน คราวหน้าหากคุณรู้ว่าใครสักคนกำลังเผชิญปัญหา และคิดว่าไม่เกี่ยวกับคุณสักหน่อย จำไว้นะว่า เมื่อพวกเราคนใดคนหนึ่งถูกคุกคาม เราทุกคนล้วนเกี่ยวพันกันอยู่ในการเดินทางที่เรียกว่า “ชีวิต” เราต้องคอยเฝ้าดูแลกันและกันและพยายามให้กำลังใจ จำไว้เถอะ เราแต่ละคนก็คือเส้นด้ายเส้นสำคัญบนผืนพรมของผู้อื่น นั่นเป็นเหตุผลที่ชีวิตของเราถูกถักทอเข้าไว้ด้วยกัน !